Uit het leven van...

oktober '11

Best leesvolk,

Tot nu toe zijn alle woorden die aan onze blog zijn toevertrouwd geschreven door Cis. Hulde daarvoor. Met deze nieuwsflash komt daar, voorlopig eenmalig, verandering in. Op verzoek van Cis schrijf ik dit artikel. Verwacht er niet teveel van...

De StaVaZa:

Ik ben pakweg 2 1/2 maand aan het werk. Er was mij in de hele aanloopfase al verteld dat het werk hier in heel veel opzichten anders zou zijn dan ik gewend was. Ik kan daar nu over meepraten: er is geen woord aan gelogen! De inhoud en de procedures van het werk verschillen niet erg met wat ik gewend was. Waar zitten de verschillen dan wel? Bijvoorbeeld in resultaatgerichtheid, de kleinschaligheid, zowel intern als extern en de 'lange tenen'. Misschien begrijpt niet iedereen wat ik bedoel, dat leg ik dan nog wel een keer één op één uit.

Wat ook een groot verschil is, is de relatiecultuur. Vaak is het niet belangrijk wat je weet maar wie je kent. Kennen en gekend worden, respect verdienen en daarna gaan we wel 'zaken doen'. Het lijkt misschien wat dat betreft wel wat op China, waar mijn kleine broertje vaak zit.

De lokale collega's zijn erg prettig om mee te werken. Je kunt ze (bijna) alles vragen en altijd een beroep op ze doen. Ze zijn van de hiërarchie en voor zover ik kan beoordelen goudeerlijk.Ik ben een paar keer met ze uitgeweest in San Nicolaas en dat zijn fantastische avonden. Nee, wat dat betreft wil ik hier nog jaren blijven.

Maar mocht je denken 'is het met de NL collega's niet leuk dan', dan zit je er naast. Ook met hen is het prima werken, maar met deze cultuur 'deed ik het al 30 jaar'.

Mijn twinningpartner Alvin is een prima vent.

We kunnen het steeds beter met elkaar vinden. Ik mag hem graag en leer veel van hem als het bijvoorbeeld gaat om hoe hier alles georganiseerd is, wat de achtergronden zijn, wat gevoelig ligt enz. enz. Wij zwemmen samen twee keer in de week na het werk bij Eagle Beach en nemen daarna een biertje. Alvin is een bescheiden man, maar juist dan kan ik goed met hem praten en laat hij wat meer van zich horen. Ik prijs mij gelukkig d at ik met hem mag werken.

Wat wel lastig is, is dat er wat oud werk ligt. Werk waar niemand meer zin in heeft en wat qua verleden en opbouw niet de schoonheidsprijs verdient. Ik heb er al flink wat bonje over gehad. Vooral met het O.M. En dat was ik al helemaal niet gewend. Het O.M. is altijd een van de prettigste ketenpartners voor mij geweest. Na een pittige tijd met pittige gesprekken lijkt de rust wat weergekeerd. Hopen maar dat dat zo blijft.

Wat ook anders is, is de grote mate van zelfstandigheid die ik hier heb. In NL kon ik (met grenzen) al veel naar mijn hand zetten, hier ga ik er vaak helemaal over. Beslissingen met grote gevolgen, ook financieel, komen bijna dagelijks voorbij. Ik zeg regelmatig tegen mijzelf: ‘in mijn motivatiebrief stond destijds het woord uitdaging…. je verzoek wordt meer dan ingewilligd’. En zo is het.

Het werken in combinatie met wonen/privé is helemaal super op Aruba. Vaak ga ik na het werk nog even sporten. Zoals gezegd zwem ik twee keer in de week maar ik heb ook voorzichtig het mountainbiken ontdekt. De fiets had ik in Nederland al gekocht en de Trek 6300 blijkt een prima keuze te zijn geweest.

Mountainbiken en gewoon fietsen hebben een paar overeenkomsten zoals dat het fietsen zijn met twee wielen en dat je zelf moet trappen. Maar daar is ook verder alles wel mee gezegd. Mountainbiken is vooral technisch en moet je leren en ervaren. Ik heb al verschillende leuke routes gereden met als klap op de vuurpijl de ‘Ride For The Roses’ (37km waarvan ca 25 off-road). Gisteren (zaterdag 9/10) heb ik fietsles gehad van collega Harry. Harry is een ervaren mountainbiker en haalde mij om 7 uur ’s ochtends met zijn pick-up op.

Een fantastische pick-up trouwens. Een Dodge Ram 2500, 8 cilinder automaat. De auto ziet er vooral van binnen niet echt nieuw meer uit… maar is een geweldige tank om in te rijden. Twee jaar geleden gekocht voor 5000 gulden (2000 euro) en nooit kapot.

Fietsen achterin en samen reden wij naar het kerkje Alta Vista waar wij parkeerden.

Daar op de fiets gestapt en afgedaald naar de noordkust waar een flinke wind stond. Wind die wij tegen hadden maar ook wind die er voor zorgde dat het zeewater metershoog opspatte tegen de kust. Wat een fantastisch gezicht blijft dat toch. Na een minuut of 20 rechtsaf omhoog en weer rechtsaf naar de ‘klimmetjes’. Die klimmetjes zijn behoorlijk gemeen maar o zo gaaf. De natuur is echt briljant en je komt in dit deel van het overbevolkte eiland nauwelijks mensen tegen. Het werd stilaan steiler en Harry adviseerde mij om op 50% te gaan rijden want er kwam nog meer…. Dat belooft niet veel goeds….

Na een paar lelijke asfaltklimmetjes gingen we verder op onverharde klimmen. Klimmen waar je met de auto misschien zou afhaken vanwege de grote kuilen en stenen in de weg. In mijn eigen tempo ben ik overal boven gekomen. Harry wachtte regelmatig op mij en gaf mij veel technische aanwijzingen. Super. Nu nog even afdalen. Hiervoor kreeg ik eerst een minutenlange toelichting: pedalen horizontaal, staan, gewicht naar achteren, zadel tussen je bovenbenen klemmen, vooruit kijken, alleen je achterrem gebruiken, de achterkant van de fiets komt vanzelf achter je aan, enz. enz. ‘Zo, en dan gaan we hier naar beneden’… slik. Klimmen is zwaar, afdalen is eng. Maar Harry heeft mij er super doorheen gepraat. Zo ga je je eigen grenzen voorbij en doe je ervaring op. Geweldig.

De hele dag was trouwens geweldig. Overdag een beetje luieren en ’s middags met z’n drieën naar Moomba Beach voor de beachtennisles van Sanne. Ik wat foto’s maken, Cis op een bedje, daarna zelf nog even mijn zwemconditie onderhouden (heerlijk).

Ivy, een paardenvriendinnetje van Sanne, die hier geboren is maar NL ouders heeft, was ook mee. Na het zwemmen Cis en ik nog even aan de bar voor een sapje en de kids vrolijk de turkooise zee in om af te koelen en te spelen. Daarna nog lekker even een hapje eten bij Bingo en even thuis relaxen, want er kwam nog een hoogtepunt die dag.

Rond half 9 naar Pieter en Mirjam waar een aantal collega’s en vrienden verzamelden. Van daaruit met z’n allen naar Cas di Cultura (cultuurhuis) waar een twee daags jazzfestival aan de gang was. Wij kwamen rond 10 uur aan waar wij nog tot half 1 moesten wachten op het hoogtepunt van het festival: Candy Dulfer. Zie je het voor je: heel kleinschalig, ik heb gewoon helemaal vooraan gestaan en kon van alle bandleden de kleur van de ogen zien…Candy en alle andere bandleden hebben een geweldig optreden verzorgd. Super, super, super. Naast haar vaste muzikanten waren er ook lokale en niet lokale gasten. Een van de gastartiesten was Printz Boards van Black Eyed Peas. Wow, wat een artiest zeg!!!

Gisteren was een van de mooiere dagen, hoewel, alle dagen zijn mooi… Maar dit was écht mooi. Alles klopte. Hier gaan we lang aan terug denken. Moe maar voldaan gingen we rond half 4 naar bed. Vandaag maar even lekker rustig aan.

Hoewel, ik moet mijn spreekbeurt nog voorbereiden. Wat, een spreekbeurt? Ja, het onderwerp mag ik zelf kiezen, de taal waarin niet: Papiaments. Het is onze juf in de bol geslagen denk ik. Een spreekbeurt, het lijkt de middelbare school wel. En je krijgt er nog een cijfer voor ook. Een cijfer dat meetelt voor je eindcijfer. Dit is echt een school (lees strafkamp). Ik heb er nog niets aan gedaan maar dat past wel bij mij. Morgenavond staat Groen voor de klas in het Papiaments te vertellen over de vrienden van zijn Jekko. Over het vissen in Nederland en de viservaringen hier in Aruba. Het lastige is vooral dat na de spreekbeurt de klasgenoten vragen mogen stellen. Ook in het Papiaments. De pestkoppen zullen mij waarschijnlijk niet ontzien…Nou ja, ik red me ook hier wel weer uit. Ik ga voor een 8.

Inmiddels is de temperatuur hier al een stuk aangenamer dan de afgelopen periode. De winter komt er aan wat inhoudt dat het niet meer zo bloedverziekend heet is overdag. Het blijft nu steken bij een graad of 30 en met de wind die weer terug is, is dat goed te doen. Aan de andere kant staat het regenseizoen voor de deur en is het afwachten hoe dat uitpakt. Vorig jaar is er verschrikkelijk veel water gevallen, het jaar daarvoor nauwelijks. Veerle en Barry komen 14 december en blijven ongeveer 3 weken. Als ze geluk hebben en er valt niet teveel dan zitten ze in een supertijd. Wij kunnen ze in ieder geval leuke plekjes laten zien en leuke dingen laten ervaren. Met een beetje geluk gaan ze met snorkelen schildpadden zien. Die kom je hier gewoon tegen als je gaat snorkelen bij Arashi. Maar ook murenen en allerlei soorten tropische vissen. Wij kijken erg uit naar de komst van Veerle en Barry. Ik heb de totale tijd dat ze hier zijn vakantie genomen. Misschien dat ik af en toe een dagje of halve dag moet werken, maar ik probeer echt vrij te zijn. Voor iedereen die nog wil langskomen: ik zal moeten werken… ’t is maar dat jullie het weten ;-)

Nou, ik denk dat dit wel weer even genoeg leesvoer is. Ik zal aan Cis vragen of ze er wat foto’s bijknutselt. Zoals gezegd, voor de volgende updates moeten jullie het weer met Cis doen. Maar dat schrijven gaat haar goed af. Voor nu:

Ayo y te despues.

Mi ta gusta nan.

Ronald