Drie weken lang!

De stukken volgen elkaar nu in rap tempo op he? We zullen proberen wat regelmatiger te worden maar beloven niets. We wonen nu in Aruba en passen ons aan…Mocht je toch niet kunnen wachten, meld je dan aan op Facebook. Daar zijn Sanne en Cis te vinden met actueel wel en wee (+ foto’s).

Waar waren we gebleven? Oh ja, we gaan over een week of twee verhuizen. Zoals we al schreven wordt het nieuwe huis nog aan onze wensen aangepast. Bij een van de laatste ‘inspecties’ waren Colombiaanse bouwvakkers bezig met de bouw van de tweede porch. Het zag er prima uit.

Op 20 december heb ik (Ronald) een twee uur durende vlucht met een helikopter gemaakt. Ik kom daar straks nog op terug maar hier alvast een luchtfoto van onze nieuwe woning.

Eerst een paar dagen terug in de tijd. 14 december landden Veerle & Barry op Aruba. De ontvangst van de plaatselijke weergod (of brachten ze het uit NL mee?) was om niet te vergeten: het kwam met bakken uit de Caribische hemel. Zodoende zaten we zeiknat in de auto op weg naar huis. Maar zoals vaak op Aruba, duurt de regen niet lang en ’s avonds lagen de tortelduifjes met een flesje limonade lekker in het zwembad.

Twee dagen later hebben Cis en Sanne meegedaan aan een beachtennistoernooi wat gehouden werd op Eagle Beach. Cis in het enkelspel, Sanne in het dubbel met haar vriendin Ivy. Cis had eerste kunnen worden in haar poule, maar door een denkfoutje van haar werd ze tweede (pfff gelukkig maar, anders had ik een prijzenkast moeten gaan bouwen). Ook Sanne heeft haar poule niet overleefd, maar iedereen heeft het wel heel leuk gehad.

Barry en Veerle kwamen ook nog even langs. Zij genoten vooral van de zon en de brandingsgolven.

We hebben veel gedaan deze weken. Vandaar dat we wat van de hak op de tak springen. Weer een dag later, 18 december, deed Sanne voor het eerst mee aan een kerstwedstrijd Paso Fino rijden. De wedstrijden werden georganiseerd door Rancho Ponderosa. Maar ook de moeders werden uitgenodigd om mee te doen. Dus, aan het eind van de dag deden ook een stuk of zes moeders ,waaronder Cis mee. Sanne mocht op een drieënhalf jaar oude hengst en dat vond ze maar wat spannend. Ze heeft het hartstikke goed gedaan want ze is eerste in haar categorie geworden en won een mooie trofee. Overigens betekent dit niet dat ze de wedstrijd heeft gewonnen. Pas als je mehor bent, ben je echt eerste en dus de beste. Sanne was dus eigenlijk 2^e. Maar ze was er niet minder blij (en opgelucht) om.

Ook Cis heeft het prima gedaan, zij werd 4^e en kreeg een mooie medaille. Het Paso Fino rijden was wel even wennen voor haar en ze vond dat ze er niets van bakte, maar voor ons is ze toch de beste.

Goed, we gaan weer verder, 20 December 2011. Ronald mocht met zijn twinning- partner mee met een patrouille van de lokale politie. Maar dan wel met de helikopter. Dat is wel een belevenis zeg. De vlucht duurde ruim twee uur en de piloot en lokale collega vonden het leuk om er naast de patrouille ook een toeristenvlucht van te maken. Dit hield zoveel in dat wij zelf konden aangeven waar wij boven wilden vliegen om te kijken en foto’s te maken. Maar dat zij uit eigen beweging ook boven alle sight seeings gingen vliegen. Echt top om bijvoorbeeld te zien hoe de 3 natural bridges er van boven uitzien. En hoe denk je dat het is om vanuit de heli schildpadden in zee te zien. De noordkust vond ik al fantastisch (zie eerdere stukken), nu ik het van bovenaf gezien heb ben ik helemaal onder de indruk. Wat een natuurschoon. Gaaf was het ook om als een boeiing aan te komen vliegen boven de (enige) start- en landingsbaan van het vliegveld. Daar moest getankt worden. Nee, dit zal ik niet snel vergeten. Super!

Op dezelfde dag hebben we met z’n vieren (Cis, Veerle, Barry en ik) de hoogste berg van Aruba beklommen. De weg naar de top van de Hooiberg telt 561 treden en iedereen raad je aan om dat ’s morgens vroeg of tegen de avond te doen in verband met de warmte. De Groentjes niet, die doen dat gewoon om een uur ’s middags. Eigenlijk viel het qua temperatuur wel mee. Het is nu niet zo heel warm op Aruba en de trap ligt deels in de schaduw. 561 treden zijn trouwens best veel en je moet ze ook weer naar beneden. Vergis je niet, naar beneden is net zo zwaar als naar boven. Je (kuit-)spieren staan constant strak en onder spanning. Boven was het leuk, een ruim uitzicht natuurlijk, maar toch ook weer niet specta culair. Boven op de Seroe Crystal, die een stuk lager is, vind ik het uitzicht persoonlijk veel mooier. Maar goed, je moet het toch een keer gedaan hebben. Overigens heb ik het nog wel een paar dagen geweten…. (spierpijn, maar ik geef het niet toe). En Cis heeft onder andere aan deze beklimming een ingescheurde kuitspier over gehouden. Tja als je op een dag 2 uur wandelt, een hooibergje beklimt en dan ’s avonds nog even een competitietje beachtennis doet...

Het is een drukke dag geweest want na het beklimmen van de Hooiberg zijn we met de Suzuki naar de noordkust gereden om Veerle en Barry de ingestorte natural bridge te l aten zien. Altijd goed voor mooie plaatjes. We hebben er met z’n vieren een stenen torentje gebouwd. Na het bouwen mag je dan traditioneel (Indiaans) een wens doen. Benieuwd of de mijne uitkomt.

Het bezoek van Veerle en Barry heeft voor hen ook in het teken gestaan van kitesurfen. Veerle had al eens les gehad in Lanzarote, maar was er daar ook van genezen. Ze sloopte professioneel 2 kites en kon na een week les geen zoutvaatje meer optillen van vermoeidheid. Dus nam alleen Barry les en ging Veerle lekker kijken. Totdat ze zag dat de omstandigheden op Aruba toch wel veel afweken van die in Lanzarote. Het leek hier allemaal veel soepeler te gaan. Na een paar dagen kijken naar Barry overwon Veerle haar eerder genomen voornemen en nam zij samen met Barry les. Beiden vonden het erg leuk en hebben nog verschillende lessen genomen. Op de laatste dag lukte het zowel Veerle als Barry om een track te maken van 100 a 150 meter. Dat was voor hen een fantastische afsluiting van het kiten.

Doordat er een Arubaans studiegenootje van Veerle op het eiland was, hebben ze Aruba nog beter leren kennen. Onder andere door een moonlight jeepsafari en een echte Arubaanse kerstavond met haar familie, helemaal super dus!

Er valt nog zoveel te schrijven maar ik hoor net van Cis dat ik het niet te lang mag maken anders verliezen we jullie aandacht. Wat moet ik nou????? Ik ga toch nog even door.

Kerst is voor ons heel bijzonder geweest. Aan de ene kant mis je je familie en vrienden, aan de andere kant is het hier een hele nieuwe ervaring geweest. Kerstavond vierden we met (nieuwe) vrienden en kennissen op het strand. Eerste kerstdag hadden we bij andere vrienden een echte dinnershow. Iedereen had wat lekkers voor het diner mee (en uiteraard sapjes in de meegebrachte jug). De leuke optredens van de kinderen en sommige ouders maakten het helemaal af! Tweede Kerstdag waren we weer op het strand. Onze vrienden hadden zelf een beachtennisveld gehuurd en opgebouwd. Het was een prachtige dag. Iedereen had wat lekkers mee (nat en droog) en we bleven tot het donker was. Daarna zijn we met dezelfde vrienden mee geweest naar hun huis waar we tot in de kleine uurtjes gedanst, gekletst en gedronken hebben. Het was echt een topavond, ook voor Veerle en Barry.

Een dagje luieren tussendoor is ook lekker. Dus met z’n allen lekker naar Palm Island en genieten van de zon, snorkelen, de bananenboot, lekker eten en drinken en meer. Het blijft fantastisch om te zien hoe die onderwaterwereld er uitziet. Kleine mini-vissen in alle kleuren maar ook flinke jongens, ze eten bijna uit je hand.

Van iedereen die al langer op het eiland woont hoorden we dat je het vuurwerk van ‘Ling & Sons’ op 30 december eigenlijk niet mag missen. Het zou heel spectaculair zijn. Wij konden het vanaf de 1^e rang bekijken: in de tuin van de ouders van Sanne’s vriendje waren wij, samen met vele anderen welkom. De tuin had rechtstreeks zicht op het vuurwerk dat om tien uur begon en een klein half uur duurde. Niemand had iets teveel gezegd, het was prachtig om te zien. Die Chinezen kunnen er wat van! Daarna hebben we, dankzij de band, nog lekker kunnen dansen.. Was dus eigenlijk al een beetje een oud en nieuw feestje!

Nog meer vuurwerk was er natuurlijk met de jaarwisseling zelf. Wij hadden er voor gekozen om bij de ‘lighthouse’ (vuurtoren) te gaan kijken. De heuvel waar de lighthouse op staat, is wel zo’n beetje het hoogste punt aan onze kant van het eiland en van daaruit kun je het halve eiland overzien. Wij dachten er goed aan te doen al vroeg te gaan. Misschien hadden anderen hetzelfde idee. Dus boven afgesproken met wat mensen. Wij er om elf uur naar toe. Hm, we waren inderdaad niet alleen. Om twaalf uur was het er zelfs bomvol en kon je met goed fatsoen niet meer autorijden. Toch verliep alles heel soepel. We hebben heel, heel veel vuurwerk gezien. Vooral het vuurwerk bij de hotels was prachtig. Ik durf niet te schatten hoeveel guldens hier de lucht in zijn gegaan of zijn verknald (ja, we hebben hier nog lekker de gulden!). Na afloop zijn we met wat mensen naar ons huis gegaan om nog gezellig wat te eten en te drinken.

Nieuwjaarsdag zag er bijna hetzelfde uit als tweede Kerstdag. Dat was immers goed bevallen. Dus weer een tennisveldje bij dezelfde palapa. Het grote verschil was dat we voor het eerst in ons leven hebben meegedaan aan de nieuwjaarsduik (dapper he) en dat er verse erwtensoep gemaakt was door kokki Gerard. De soep was super net zoals de rest van de dag.

Natuurlijk mochten voor Veerle en Barry het mooie Baby Beach en de Jolly Pirates niet ontbreken. Op Baby Beach betrapte ik mijzelf er op dat ik nog steeds soms vooringenomen ben of vooroordelen heb en mensen soms op hun uiterlijk een stempel geef. Ik ben er niet trots op en werd weer eens met mijn neus op de feiten gedrukt. Een paar jongeren die ik al wat keren langs had zien lopen en waar je in mijn ogen voor op moest passen, gingen naast ons een partijtje voetballen. Het ging er fanatiek, maar fair aan toe. Na een tijdje vroegen ze spontaan aan Barry en Sanne of ze mee wilden doen. Dat deden ze en het ging er erg sportief aan toe. Ik hoorde iemand zeggen: “he, wel voorzichtig met dat kleine meisje he…” Hij, (de jongen die mij eerder het meest was opgevallen) had het over Sanne. Na afloop gaf iedereen elkaar de bekende ‘boks’ en een glimlach. Ja Ronald, dat was niet de eerste keer….

De Jolly Pirates was als vanouds. Het is gewoon leuk, vooral voor de jongelui. Lekker snorkelen en een sappie doen. En met een soort liaan van de boot afslingeren doet het altijd goed. De foto’s spreken voor zich.

Als wij dit schrijven zijn Veerle en Barry al ruim een week (met veel tegenzin;-) weg. Jammer, maar we zien hen vast snel weer! En over een maandje komen pa en ma Groen, die al staan te trappelen van ongeduld. Wij zijn dan inmiddels verhuisd. In het verhuizen zelf hebben we niet veel zin. Maar qua wooncomfort gaan we er, als het goed is, erg op vooruit.

Misschien een beetje laat, maar (even een oudje uit de kast) beter laat dan nooit. Vanaf deze plek wensen we jullie allemaal een mooi, magisch 2012, bon ana!

Ayo