Hij weet niet meer van ophouden...

nov ´11

Hm, de reisgids laat op zich wachten. Misschien heeft ze het te druk? Laat ik nog een keer de hand over mijn hart strijken en er nog een paar woorden aan wagen. Hoe gaat het dan nu….?

Inmiddels zitten wij 4 maanden op dit prachtige eiland en lijkt iedereen zijn plekje gevonden te hebben. Cis heeft haar passie gevonden in beachtennis en schilderen. Ze beachtennist nu toch wel zo’n 3 tot 4 keer in de week, inclusief beachtennisconditietraining. Over twee weken doet ze mee aan een internationaal toernooi met een prijzenpot van 10.000 gulden, ongeveer 4.000 euro. Als ze met de helft thuiskomt vind ik het goed.

Daarnaast schildert ze dus. Geen muren en deuren maar heuse doeken. Zij leert allerlei technieken en werken met verschillende materialen. Ze schijnt er talent voor te hebben volgens de juf. Maar ik weet het niet. Ze zal best talent hebben, maar als ik haar aan de telefoon heb als ze daar is hoor ik alleen maar gekwebbel, gelach en het vullen van glazen. ‘Het is zó leuk….’

En ja hoor, ook Sanne  beachtennist. Ik ben er wel blij mee. Ik was bang dat ze hier door de warmte weinig fut en beweging zou hebben. Niets is minder waar. Ze beachtennist desnoods op het warmst van de dag. En ik moet zeggen ze gaat net als Cis met sprongen vooruit. Stond ze eerst ‘als een meisje te stuntelen’, nu staat ze serieus bovenhands te serveren en haalt ze ballen waarvan ik dacht dat ze ze nooit zou halen. Ik houd mijn hart vast hoe dat er uit ziet als ze 17 is…

Natuurlijk rijdt ze ook nog paard. Het lijkt in niets meer op het paardrijden in Nederland. Paso Fino rijden, dat is wat ze wil en doet bij Rancho Ponderosa. Kijk maar eens rond op de site waar ook een leuk filmpje op staat. http://www.rancholaponderosaaruba.com

Van een andere site heb ik nog een stukje over de paso fino paarden gestolen:

The Paso Fino horse
The history of the Paso Fino horse began in Spain where the chance mix of breeds (Barb, Andalusian and Spanish Jennet) sparked the seed that became one of the wolrds finest riding horses. The Paso Fino horse has been breed in Latin America since the days of the conquistadors. Used as the foundations stock for remount of the conquistadors, these horses came to be known as Los Caballos de Paso Fino, 'the horse with the fine step'.

The Paso Fino horse reflects his Spanish heritage trough his proud carriage, grace and elegance. He is born with a gait unique to the breed; the gait, being totally natural, is smooth, rhythmic, purposeful, straight, balanced in flexion and synchronous front to rear resulting in unequaled comfort for the rider. Rather than the trot, which can be uncomfortable, the Paso Fino gait assures the rider of a pleasant, thrilling ride.

Had ik het over beweging van Sanne? Ik vergeet nog wat, ze danst ook nog. Volgens mij is het een soort hip-hop, streetdance, weet ik veel wat. Ik heb er geen verstand van. Maar als ze soms wat voordoet op een terrasje of zo, dan zie je wel hoe lenig ze is.

Terwijl ik dit schrijf zit ik op de porch en Sanne op haar kamer. Ze heeft flink aan haar huiswerk gezeten en zit nu mee te zingen met leuke muziek die ze uit haar stereo laat knallen. Heerlijk als ze zo lekker in haar vel zit. Dat zit ze niet altijd. De pubertijd komt af en toe lekker doorzetten en papa is dan ‘lucht’ (gelukkig kan ze zonder lucht niet leven). Pff, zal blij zijn als ze er een beetje doorheen is.

Laat ik trouwens het bezoek van Hare Majesteit de Koningin der Nederlanden en haar gevolg aan het land Aruba niet onvermeld laten.

Hier is H.M. Beatrix Wilhelmina Armgard Koningin der Nederlanden, prinses van Oranje-Nassau, prinses van Lippe-Biesterfeld etc. (Koningin Beatrix) te zien bij voor haar georganiseerde festiviteiten op Aruba. Een lange naam/titulatuur, maar Cis mag Bea zeggen. Zij had het voor elkaar om even lekker bij te kletsen met de koningin. (gelooft niemand, maar het is wel waar). Er is heel veel aandacht geweest voor het bezoek van de koningin. Het is ongelofelijk welke positie de koningin hier bij het volk inneemt. Mensen zijn tot tranen geroerd als ze het over hún koningin hebben. Hoewel Aruba al 25 jaar zelfstandig is, is er nog zeker een band met Nederland, met het koningshuis en vooral met de koningin. Heel bijzonder.

Y ami? Mi ta traha y mi ta un studiente Papiamento (En ik? Ik werk en ik ben een leerling Papiamento). Zoals ik al eerder vertelde: ik moet hier gewoon werken. Basistijden van 7:30 tot 16:00. Meestal ben ik er al om 7:00 uur en soms wordt het ook wat later. We zijn met een nieuw project gestart wat inhoudt dat ik het waarschijnlijk met de basistijden niet meer ga redden. Maar dat is geen ramp. Het werk en op het werk is het leuk dus ook daar vliegt de tijd voorbij. En alle overuren neem ik terug in tijd. Dus als Veerle straks komt, hoop ik er maximaal te kunnen zijn. Over het sporten heb ik de vorige keer al wat geschreven. Dus nu even iets heel anders.

We hebben met het werk, collega’s en partners, aan Halloween gedaan. Nooit gedacht dat ik aan die gekkigheid mee zou doen. Maar ja….. Er was een partybus gehuurd en de organisatoren hadden gezorgd voor jugs met genoeg gekoelde drank (alleen maar fris hoor mam) en lekkere hapjes. En wat doe je met Halloween? Juist, iedereen gaat verkleed. Dus Cis & Ronald ook… Geloof het of niet, maar Cis & ik staan er beiden op.

Ik moet er bij zeggen dat ik die party-bussen, vol met idiote Amerikanen al vaak over het eiland heb zien rondtoeren. Luidruchtig dat ze zijn, die Amerikanen. Iedere keer weer zei ik van binnen tegen mijzelf: “dit zien ze mij niet doen”….De toer duurde tot ongeveer een uur ’s nachts, geloof ik. Precies weet ik het niet meer (komt omdat ik ouder word hoor, mam). Daarna kwamen Cis & ik nog langs een kroegje genaamd '080’. De kroeg was nog open en ik had nog dorst. We waren laat thuis. 080 is trouwens ook zo’n tent waarvan ik in Nederland zei dat we er misschien één keer zouden komen. Kijk maar eens op de site en dan vooral naar de menulijst…http://www.cafe080.com/ Zien de gerechten er niet heerlijk Arubaans uit…???

En dan nog dit: we hebben een Jeep Wrangler gekocht. Een 4.0L 6 cilinder. Zo’n ding wat je in Nederland niet wil hebben vanwege het benzineverbruik, de hoge wegenbelasting en het onpraktische van zo’n auto. Maar ja, hier is dat anders. De wegenbelasting is 120 euro per jaar, de benzine kost 90 eurocent de liter en hier is zo’n auto ook onpraktisch, maar wél fun.

Hier geparkeerd op een stil stuk van Eagle Beach. De kap kan er helemaal af. Maar eerlijk gezegd is dat niet echt lekker. Dat is te warm. Zolang je rijdt gaat het nog wel, maar als je stilstaat vang je geen wind en heb je het gevoel dat je langzaam verbrand. Maar als je de voorramen opendraait en de achterramen (plastic) en het raam boven de 3^e deur er uit haalt, heb je een semi-doortocht-bijna-cabriolet. En da’s lachen joh. Een lampje op het dashboard dat bij 1500 toeren vraagt of je alsjeblieft op wil schakelen (zo’n ding maakt nauwelijks toeren). Afgelopen weekend ben ik met de auto de ‘Seroe Crystal’ opgereden. Het enige weggetje naar de top doe je niet in je Opel Astra….. Maar samen zijn we boven gekomen. En boven is het uitzicht fantastisch. Je kunt zover kijken als je kunt en hoort alleen wat wind en vogeltjes. Het is dat je er niet kunt schuilen tegen de zon anders zou je er een uur blijven kijken. Daarna met de Jeep naar nationaal park Arikok (bekend uit de puzzels). Ja, achteraf had ik misschien beter via een toeristenweg het park in kunnen rijden. Weliswaar moet je daar 5 gulden (2 euro) betalen, je bent wel verzekerd van een weg. De foto’s van deze expeditie staan op mijn blackberry en ik krijg ze er niet af. Jammer. Als ik hier een lekke band had gekregen zou ik niet weten hoe je de auto op de krik moet zetten. Stijl, schuin, stenen, groot en klein…. maar oh zo gaaf. Je komt niemand meer tegen en de natuur is hier nog echt helemaal puur. Hemelsbreed ben je zo’n 5 km van het vliegveld af. Da’s dus nix. Maar je bent in een totaal andere wereld. Ik krijg er geen genoeg van. Zelfs een verdwaalde geit kijkt je aan van ‘wat doe jij nou hier…'. De foto die hieronder staat heb ik van internet gepikt. Hij haalt het niet bij de puurheid en wijdsheid waarvan ik de beelden nog vers in het geheugen heb. Gelukkig heeft de Jeep mij niet teleurgesteld en heeft hij braaf zijn werk gedaan.

Laat ik afsluiten met waar Aruba beroemd om is: de stranden. We hebben er nog geen genoeg van! Afgelopen zondag waren wij er om 12:30 uur en gingen wij om 21:00 uur huiswaarts. De temperatuur is nu zó lekker op het strand. Windje er bij, muziekje, een bbq bij Moomba, eigen jug met sapjes mee… en er is genoeg te zien tussen het dutten door.

Tot de volgende keer, dan weer van Cis.

Greetz,

Ronald

Snotver, was ik toch bijna vergeten de vraag van m´n ouwe te beantwoorden. Hier wonen wij pappie…. Wat die blauwe plek links op de foto is weet ik niet.