Ons 1e bezoek!

nov/dec '11

Heel bijzonder om niet alleen je ouders, maar ook je broertje en zijn vriendin te verwelkomen op ons ‘Happy Island”! Na dat uitbundig op het vliegveld te hebben gedaan (zelfs nog een traantje weggepinkt), vertrokken we richting hun paleisje. Daar was de koelkast al gevuld door dochter/zuslief en konden we gelijk aan de borrel op de porch met uitzicht op het zwembad.

Ook de huurauto en jeep ontbraken niet, zodat ze de volgende dag al deel konden nemen aan een safari a la Cis over een deel van het eiland. De dag eindigde met een diner aan het strand bij Moomba.

Daarna werden de dagen gevuld met het ontdekken van Aruba of praktische zaken zoals boodschappen doen. En ondanks de regentijd, was er voldoende gelegenheid om lekker aan het strand te liggen of bij het zwembad een dutje te doen. Zodra de zon weer doorbrak was de regen alweer vergeten.

En zelfs tijdens het beachtennissen maakte de regen niets uit. Wim en ik speelden de regen gewoon weg en namen daarna een welverdiende duik in zee. Dat beachtennissen verslavend werkt, daar kan Wim inmiddels over meepraten. En dat het niet leuk is om twee keer volledig ingemaakt te worden door je broertje daar hoor je mij natuurlijk niet over. Ik heb het er liever over dat ik op de laatste dag, op het nippertje, toch nog van hem gewonnen heb.

Wim had niet alleen iets met beachtennissen, maar ook met de Jeep. Die reed als een zonnetje, totdat we bedacht hadden om het Arikok-park in te gaan. Hij maakte al rare geluiden bij het starten, maar tot zover niets aan de hand. Tot na een tussenstop. Heel even startte ie helemaal niet meer. Gelukkig heeft pa meer verstand van auto’s dan van vrouwen en konden we weer door. Maar bij de ingang van het park hield ie het toch echt voor gezien. Alleen onderschat de Arubanen niet, die zijn bijna allemaal automonteur, dus hup, voordat we het konden vragen, was de motorklep al open en lagen ze al onder de Jeep. Conclusie de startmotor lag los en waarschijnlijk was er ook een tandwiel beschadigd. Niet iets wat we even konden fixen, maar het weerhield ons er niet van om met Jeep het park in te gaan. Jammergenoeg konden we ons daardoor maar een korte stop veroorloven en niet naar het restaurantje bij Boca Prins gaan, want we durfden de auto niet meer uit te zetten. Het werd dus een lange autorit en een memorabel bezoek!

Omdat Ronald de dag voor aankomst jarig was, wilden pa en ma hem trakteren. De keuze viel op de befaamde brunch bij het Hyatt. Een mooi cadeau! Lekker genoten van de mimosa (heel verantwoord: jus d’orange met champagne), die ze maar bij bleven schenken, het eten en natuurlijk van elkaar!

De donderdagavond in San Nicolas was ook een succes, want daar krijg je nog echt een caribisch gevoel, helemaal tijdens de afsluiting met een stukje carnaval.  Maar ook zonder dat, is dit een bijzonder plekje op het eiland. Dat was ook de ervaring van Wim en Marloes toen ze er op een doodgewone dag waren.

Inmiddels was de Sint ook aangekomen op ons eilandje en was er al een afspraak gemaakt voor een surprise-avond op 5 december. En net toen we ons afvroegen waar we in hemelsnaam aan begonnen waren, waren daar Wim en Marloes. Die ontpopten zich als echte surprise-professionals. Pa, ma, Wim en Marloes stonden ons met raad en daad bij en dat maakte dat surprises maken ineens erg leuk bleek te zijn. Het werd een gezellige familie-avond!

Het waren twee mooie weken, waarbij het heel bijzonder was om met Sanne uit school naar opa en oma toe te kunnen of dat je hen toevallig tegenkwam in de supermarkt. Vooral omdat ze in een eigen huisje zaten, was het net alsof ze ook op het eiland woonden. Ook is het heel gaaf om nu eindelijk te kunnen laten zien waar je het over hebt op Skype.

Maar het moment van vertrek brak toch echt aan. Gewapend met een chocoladeletter vertrokken de vakantiegangers weer naar huis. Dat was trouwens nog wel even stressen, want de laatste hand moest nog worden gelegd aan de surprises. En omdat alles poco poco gaat op Aruba dachten we dat we nog tijd genoeg hadden. Maar dat gold niet voor Arke, die hanteren de Nederlandse werkwijze. We waren dus nog maar net op het nippertje voor het inchecken. Niet echt relaxed.

Afscheid nemen is sowieso geen hobby, maar nu was het extra zwaar. Want in die twee weken bouw je een bijzondere band met elkaar op. Dat had ik vooral met Marloes. Die zag ik voorheen veel minder vaak, voornamelijk tijdens familiebijeenkomsten. Maar nu hadden we intensief contact en zijn we veel meer geworden dan (alleen maar) schoonzusjes!

Ik mis Nederland niet (vooral het weer niet;-)). Maar ik mis wel de vertrouwde veilige contacten en vriendschappen met familie, vriendinnen, vrienden, kennissen en collega’s.  En ondanks dat we hier weer heel veel nieuwe leuke mensen leren kennen, van sommigen is die plaats niet in te nemen. Maar dit hoort er ook wel een beetje bij denk ik. En gelukkig ben ik in de goede tijd geboren. Want ik had er toch niet aan moeten denken dat ik een brief zou schrijven die er dan vervolgens maanden over doet om aan te komen. En je daarna maar af moet wachten of je ooit nog antwoord krijgt. Nu, met alle sociale media, is het net alsof onze dierbaren heel dichtbij zijn.

Cis